ภ
พยัญชนะตัวที่ ๓๒ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น ปรารภ ลาภ.
ภคะ
(แบบ) น. โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. (ป., ส.).
ภควดี
[พะคะวะดี] ใช้เป็นคําเรียกสตรีที่เคารพ เช่น พระมหิษี พระอุมาพระลักษมี. (ป., ส. ภควตี).
ภควัต, ภควันต์, ภควา, ภควาน
[พะคะ–] น. นามพระเป็นเจ้า, นามพระพุทธเจ้า, พระผู้เป็นเจ้า,พระผู้มีพระภาค. (ป., ส.).
ภควัต, ภควันต์, ภควา, ภควาน
[พะคะ–] น. นามพระเป็นเจ้า, นามพระพุทธเจ้า, พระผู้เป็นเจ้า,พระผู้มีพระภาค. (ป., ส.).
ภควัต, ภควันต์, ภควา, ภควาน
[พะคะ–] น. นามพระเป็นเจ้า, นามพระพุทธเจ้า, พระผู้เป็นเจ้า,พระผู้มีพระภาค. (ป., ส.).
ภควัต, ภควันต์, ภควา, ภควาน
[พะคะ–] น. นามพระเป็นเจ้า, นามพระพุทธเจ้า, พระผู้เป็นเจ้า,พระผู้มีพระภาค. (ป., ส.).
ภควัม
[พะคะ–] น. พระเครื่องรางชนิดหนึ่ง มีพระพักตร์ควํ่าและปิดทวารทั้ง ๙คือ ตา ๒ หู๒ จมูก ๒ ปาก ๑ ทวารหนัก ๑ ทวารเบา ๑, โดยปริยายใช้เรียกคนที่ทําหน้าควํ่าหน้างอไม่รับแขกว่า ทําหน้าเป็นภควัม หรือหน้าควํ่าเป็นภควัม; หินชนิดหนึ่งซึ่งมีรูปร่างอย่างนั้น.
ภคันทลา
[พะคันทะลา] น. โรคริดสีดวงทวารหนัก. (ป.; ส. ภคํทร).
ภคินี
[พะ–] น. พี่หญิง, น้องหญิง. (ป., ส.).
ภณะ
[พะ–] (แบบ) ก. กล่าว, พูด, บอก. (ป., ส.).
ภณิดา
[พะ–] น. ผู้พูด, ผู้บอก. (ส. ภณิตา).
ภพ
[พบ] น. โลก, แผ่นดิน; วัฏสงสาร. (ป. ภว).
ภมการ
[พะมะกาน] น. ช่างกลึง. (ป.).
ภมร
[พะมอน] น. แมลงผึ้ง, แมลงภู่, ใช้ว่า ภุมระ ก็มี; เครื่องกลึง. ก. หมุน.(ป.; ส. ภฺรมร).
ภมริน
[พะมะริน] น. ผึ้งทั่วไป, ใช้ว่า ภุมริน ก็ได้.
ภมรี
[พะมะรี] น. ผึ้ง, ผึ้งตัวเมีย, ผึ้งทั่วไป, ใช้ว่า ภุมรี ก็ได้. (ป.).
ภมริน
ดู ภมร.
ภมรี
ดู ภมร.
ภมุ, ภมุกะ, ภมุกา
[พะ–] น. คิ้ว. (ป.; ส. ภฺรู).
ภมุ, ภมุกะ, ภมุกา
[พะ–] น. คิ้ว. (ป.; ส. ภฺรู).
ภมุ, ภมุกะ, ภมุกา
[พะ–] น. คิ้ว. (ป.; ส. ภฺรู).
ภย–
[พะยะ–] (แบบ) น. ความกลัว, ของที่น่ากลัว. (ป., ส.).
ภยันตราย
[พะยันตะราย] น. ภัยและอันตราย. (ป.).
ภยาคติ
[พะยาคะติ] น. ความลําเอียงเพราะความกลัว เป็นอคติ ๑ ในอคติ๔ ได้แก่ฉันทาคติ โทสาคติ ภยาคติ และโมหาคติ. (ป. ภย + อคติ).
ภยันตราย
ดู ภย–.
ภยาคติ
ดู ภย–.
ภระ
ก. เลี้ยงดู, คํ้าจุน. (ป.).
ภรณี
[พะระนี] น. ดาวฤกษ์ที่ ๒ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปแม่ไก่, ดาวก้อนเส้าก็เรียก. (ป., ส.).
ภรณีภู
น. ผู้เกิดจากดาวภรณี คือ พระราหู. (ส.).
ภรต, ภรต–
[พะรด, พะระตะ–, พะรดตะ–] น. ผู้เต้นรํา, ผู้แสดงละคร. (ส.).
ภรต, ภรต–
[พะรด, พะระตะ–, พะรดตะ–] น. ผู้เต้นรํา, ผู้แสดงละคร. (ส.).
ภรตวรรษ
[พะรดตะวัด] น. แผ่นดินแห่งท้าวภรต คือ อินเดีย. (ส. ภรตวรฺษ).
ภรตศาสตร์
[พะรดตะ–] น. วิชาฟ้อนรําทําเพลง.
ภรรดร, ภรรดา
[พันดอน, พันดา] น. ผัว เช่น ปัญหามีแต่จักหา ภรรดาสมศักดิ์สมศรีหาได้ใช่ง่ายชายดี สมกับเทวีลูกเรา. (กนกนคร), ใช้ว่า ภัสดา ก็ได้,โบราณใช้ว่า ภรัสดาษ ก็มี. (ส. ภรฺตฺฤ; ป. ภตฺตา).
ภรรดร, ภรรดา
[พันดอน, พันดา] น. ผัว เช่น ปัญหามีแต่จักหา ภรรดาสมศักดิ์สมศรีหาได้ใช่ง่ายชายดี สมกับเทวีลูกเรา. (กนกนคร), ใช้ว่า ภัสดา ก็ได้,โบราณใช้ว่า ภรัสดาษ ก็มี. (ส. ภรฺตฺฤ; ป. ภตฺตา).
ภรรยา
[พันยา, พันระยา] น. ภริยา, เมีย, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับสามี. (ส. ภารฺยา; ป. ภริยา).
ภระมร
[พฺระมอน] น. ภมร.
ภระมรี
[พฺระมะรี] น. ภมรี.
ภรัสดาษ
[พฺรัดสะดาด] (โบ) น. ภรรดา, ผัว.
ภราดร, ภราดา, ภราตร–, ภราตฤ–
[พะราดอน, พะราดา, พะราตฺระ–, พะราตฺรึ–] น. พี่ชาย, น้องชาย.(ส. ภฺราตฺฤ; ป.ภาตา, ภาตุ).
ภราดร, ภราดา, ภราตร–, ภราตฤ–
[พะราดอน, พะราดา, พะราตฺระ–, พะราตฺรึ–] น. พี่ชาย, น้องชาย.(ส. ภฺราตฺฤ; ป.ภาตา, ภาตุ).
ภราดร, ภราดา, ภราตร–, ภราตฤ–
[พะราดอน, พะราดา, พะราตฺระ–, พะราตฺรึ–] น. พี่ชาย, น้องชาย.(ส. ภฺราตฺฤ; ป.ภาตา, ภาตุ).
ภราดร, ภราดา, ภราตร–, ภราตฤ–
[พะราดอน, พะราดา, พะราตฺระ–, พะราตฺรึ–] น. พี่ชาย, น้องชาย.(ส. ภฺราตฺฤ; ป.ภาตา, ภาตุ).
ภราดรภาพ, ภราตรภาพ, ภราตฤภาพ
[พะราดะระพาบ, พะราดอนระพาบ, –ตฺระ–, –ตฺรึ–] น. ความเป็นฉันพี่น้องกัน.
ภราดรภาพ, ภราตรภาพ, ภราตฤภาพ
[พะราดะระพาบ, พะราดอนระพาบ, –ตฺระ–, –ตฺรึ–] น. ความเป็นฉันพี่น้องกัน.
ภราดรภาพ, ภราตรภาพ, ภราตฤภาพ
[พะราดะระพาบ, พะราดอนระพาบ, –ตฺระ–, –ตฺรึ–] น. ความเป็นฉันพี่น้องกัน.
ภริยา
[พะริ–] น. ภรรยา, เมีย, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ สามี.(ป.; ส. 'ภารฺยา).
ภรู
[พฺรู] น. คิ้ว. (ส. ภฺรู; ป. ภู).
ภรูมณฑล
น. คิ้ว. (ส.).
ภฤงคาร
[พฺริง–] น. หม้อนํ้า, เต้านํ้า. (ส.; ป. ภิงฺคาร).
ภฤดก
[พฺรึ–] น. ลูกจ้าง. (ส. ภฺฤตก; ป. ภตก).
ภฤดี
[พฺรึ–] น. ค่าจ้าง, สินจ้าง. (ส. ภฺฤติ; ป. ภติ).
ภฤตย์
[พฺรึด] น. คนรับใช้, คนใช้. (ส. ภฺฤตฺย; ป. ภจฺจ).
ภฤศ
[พฺรึด] ว. มาก, กล้า, จัด. (ส. ภฺฤศมฺ; ป. ภุส).
ภฤษฏ์ ๑
[พฺรึด] ก. ตก, ร่วง, หล่น. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรํศฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ?].
ภฤษฏ์ ๒
[พฺรึด] ก. ปิ้ง เคี่ยว หรือคั่วแล้ว. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรชฺชฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ?].
ภว–, ภวะ
[พะวะ–] น. ความเกิด, ความมี, ความเป็น; ภพ. (ป., ส.).
ภว–, ภวะ
[พะวะ–] น. ความเกิด, ความมี, ความเป็น; ภพ. (ป., ส.).
ภวกษัย
[พะวะกะไส] น. ความสิ้นภพ, นิพพาน. (ส.).
ภวตัณหา
น. ตัณหาเป็นไปในภพ คือ ความอยากมี อยากเป็น อยากเกิด. (ป.).
ภวปาระ
น. ฝั่งแห่งภพ คือ นิพพาน. (ป.).
ภวันดร
[พะวันดอน] น. ภพอื่น, ภพภายหน้า. (ป.; ส. ภวานฺตร).
ภวาภพ
น. ความเป็นอยู่และมิใช่ความเป็นอยู่, ภพและมิใช่ภพ; ภพน้อยภพใหญ่. (ป., ส. ภวาภว).
ภวนะ
[พะวะ–] น. เรือนขนาดใหญ่. (ส.).
ภวัคระ
[พะวักคฺระ] น. พรหมชั้นสูง, เนวสัญญานาสัญญายตนะ ก็เรียก.(ส. ภวาคฺร; ป. ภวคฺค).
ภวังค–, ภวังค์
[พะวังคะ–] น. ส่วนที่สืบต่อระหว่างปฏิสนธิกับจุติ มิได้เสวยอารมณ์ในทวารทั้ง ๖ มีจักษุทวารเป็นต้น. (ป.); ความเป็นอยู่โดยไม่รู้สึกตัว.
ภวังค–, ภวังค์
[พะวังคะ–] น. ส่วนที่สืบต่อระหว่างปฏิสนธิกับจุติ มิได้เสวยอารมณ์ในทวารทั้ง ๖ มีจักษุทวารเป็นต้น. (ป.); ความเป็นอยู่โดยไม่รู้สึกตัว.
ภวังคจิต
น. จิตเป็นภวังค์. (ป.).
ภวันดร
ดู ภว, ภว–.
ภวาภพ
ดู ภว, ภว–.
ภักขะ
น. เหยื่อ, อาหาร. (ป. ภกฺข; ส. ภกฺษ).
ภักดี
น. ความจงรัก, ความเลื่อมใสยิ่ง. (ส. ภกฺติ; ป. ภตฺติ).
ภักต–, ภักตะ
[พักตะ–] น. ผู้ภักดี, สาวก. (ส.); อาหาร, ข้าวสุก, ของกินซึ่งสุกด้วยนํ้า.(ส. ภกฺต; ป.ภตฺต).
ภักต–, ภักตะ
[พักตะ–] น. ผู้ภักดี, สาวก. (ส.); อาหาร, ข้าวสุก, ของกินซึ่งสุกด้วยนํ้า.(ส. ภกฺต; ป.ภตฺต).
ภักตกฤตย์
[–กฺริด] น. การกินอาหาร. (ส. ภกฺตกฺฤตฺย; ป. ภตฺตกิจฺจ).
ภักติ
น. ภักดี. (ส.; ป. ภตฺติ).
ภักษ–, ภักษ์
[พักสะ–, พัก] น. เหยื่อ, อาหาร. ก. กิน. (ส. ภกฺษ; ป. ภกฺข).
ภักษ–, ภักษ์
[พักสะ–, พัก] น. เหยื่อ, อาหาร. ก. กิน. (ส. ภกฺษ; ป. ภกฺข).
ภักษการ
น. คนทําอาหาร, คนครัว. (ส.).
ภักษา
น. เหยื่อ, อาหาร. (ส. ภกฺษ; ป. ภตฺต).
ภักษาหาร
น. เหยื่อ, อาหาร, อาหารที่กินประจํา, เช่น เนื้อเป็นภักษาหารของเสือหญ้าเป็นภักษาหารของวัว.
ภักษา
ดู ภักษ–, ภักษ์.
ภักษาหาร
ดู ภักษ–, ภักษ์.
ภัค
น. โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. (ป. ภค).
ภัคน์
น. แตก, หัก. (ส. ภคฺน).
ภังค–, ภังคะ
[–คะ–] น. การแตก, การทําลาย; ความยับเยินล่มจม. (ป., ส.); ผ้าชนิดหนึ่งทอด้วยของหลายสิ่งเช่นผ้าด้ายแกมไหม.
ภังค–, ภังคะ
[–คะ–] น. การแตก, การทําลาย; ความยับเยินล่มจม. (ป., ส.); ผ้าชนิดหนึ่งทอด้วยของหลายสิ่งเช่นผ้าด้ายแกมไหม.
ภังคี
น. ต้นไม้ชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).
ภัจ
น. ภฤตย์, คนรับใช้, คนใช้. (ป. ภจฺจ; ส. ภฺฤตฺย).
ภัญชะ
ก. ทําให้แตก, หัก. (ป., ส.).
ภัณฑ–, ภัณฑ์
น. สิ่งของ, เครื่องใช้. (ป.; ส. ภาณฺฑ).
ภัณฑ–, ภัณฑ์
น. สิ่งของ, เครื่องใช้. (ป.; ส. ภาณฺฑ).
ภัณฑครรภ
[พันดะคับ] น. ห้องเก็บของ. (ส. ภาณฺฑครฺภ; ป. ภณฺฑคพฺภ).
ภัณฑาคาร
[พันดาคาน, พันทาคาน] น. โรงไว้ของ, คลังเก็บของ. (ป.).
ภัณฑาคาริก
[พันดาคาริก, พันทาคาริก] น. เจ้าหน้าที่ผู้รักษาคลังเก็บสิ่งของของสงฆ์. (ป.).
ภัณฑารักษ์
[พันทารัก] น. ผู้ดูแลรักษาสิ่งของ โดยมากได้แก่จำพวกโบราณวัตถุศิลปวัตถุในพิพิธภัณฑสถานเป็นต้น. (ส. ภาณฺฑารกฺษ).
ภัณฑนะ
[พันดะนะ] (แบบ) น. การทะเลาะ, การทุ่มเถียง, การแก่งแย่ง.(ป.; ส. ภณฺฑน, ภาณฺฑน).
ภัณฑาคาร
ดู ภัณฑ–, ภัณฑ์.
ภัณฑาคาริก
ดู ภัณฑ–, ภัณฑ์.
ภัณฑารักษ์
ดู ภัณฑ–, ภัณฑ์.
ภัณฑู
[พันดู] (แบบ) ว. โล้น, ล้าน. (ป. ภณฺฑุ).
ภัณฑูกรรม
น. การปลงผม. (ป. ภณฺฑุกมฺม).
ภัต, ภัต–, ภัตร
[พัด, พัดตะ–, พัด] น. อาหาร, ข้าว. (ป. ภตฺต).
ภัต, ภัต–, ภัตร
[พัด, พัดตะ–, พัด] น. อาหาร, ข้าว. (ป. ภตฺต).
ภัต, ภัต–, ภัตร
[พัด, พัดตะ–, พัด] น. อาหาร, ข้าว. (ป. ภตฺต).
ภัตกิจ
น. การกินอาหาร.
ภัตตาคาร
น. อาคารที่จําหน่ายอาหารและเครื่องดื่ม ค่อนข้างใหญ่และหรูหรา. (ป. ภตฺต + อคาร).
ภัตตาหาร
น. อาหารสําหรับภิกษุสามเณรฉัน. (ป. ภตฺต + อาหาร).
ภัตตาคาร
ดู ภัต, ภัต–, ภัตร.
ภัตตาหาร
ดู ภัต, ภัต–, ภัตร.
ภัทร–, ภัทระ
[พัดทฺระ–] ว. ดี, เจริญ, ประเสริฐ, งาม, น่ารัก, เป็นมงคล. (ส. ภทฺร;ป. ภทฺท, ภทฺร).
ภัทร–, ภัทระ
[พัดทฺระ–] ว. ดี, เจริญ, ประเสริฐ, งาม, น่ารัก, เป็นมงคล. (ส. ภทฺร;ป. ภทฺท, ภทฺร).
ภัทรกัป
น. กัปอันเจริญ คือ กัปปัจจุบัน มีพระพุทธเจ้าถึง ๕ พระองค์.(ป. ภทฺรกปฺป, ภทฺทกปฺป).
ภัทรกุมภ์
น. หม้อบรรจุนํ้าศักดิ์สิทธิ์. (ส.).
ภัทรบทมาส
[พัดทฺระบดทะมาด] น. เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยฤกษ์ภัทรปทาคือ เดือน ๑๐ ตกในราวเดือนกันยายน.
ภัทรบิฐ
น. แท่นสําหรับเทพบดี หรือพระราชาประทับ ถือว่าเป็นมงคล. (ส.).
ภัพ
ว. ดี, งาม, เหมาะ, ควร. (ป. ภพฺพ; ส. ภวฺย, ภาวฺย).
ภัย
น. สิ่งที่น่ากลัว, อันตราย, เช่น อัคคีภัย คือ ภัยที่เกิดจากไฟ อุทกภัยคือ ภัยที่เกิดจากน้ำ. (ป., ส. ภย).
ภัสดา
[พัดสะ–] น. ภรรดา, ผัว. (ส. ภฺรตฺฤ; ป. ภตฺตา).
ภัสตรา
[พัดสะตฺรา] (แบบ) น. สูบลม. (ส.).
ภัสมะ
[พัดสะ–] น. เถ้า, ธุลี. ก. ทําให้แหลก. ว. แหลก, ละเอียด. (ป., ส.).
ภัสสร
[พัดสอน] น. แสงสว่าง, รัศมี. (ป.).
ภา
น. แสงสว่าง, รัศมี. (ป., ส.).
ภากร
น. พระอาทิตย์. (ป.).
ภาค, ภาค–
[พาก, พากคะ–] น. ส่วน เช่น ภาคทฤษฎี ภาคปฏิบัติ, ฝ่าย เช่นภาครัฐบาลภาคเอกชน ภาคเหนือ ภาคใต้, บั้น, ตอน, เช่น หนังสือภูมิศาสตร์ ภาคต้น หนังสือประวัติศาสตร์ภาคปลาย พงศาวดารภาค ๑, คราว เช่น การศึกษาภาคฤดูร้อน, ส่วนของประเทศที่แบ่งออกเป็นส่วนย่อยเพื่อสะดวกในด้านการปกครอง การศึกษา การทหารเป็นต้น เช่น เจ้าคณะภาค แม่ทัพภาค. (ป.).
ภาค, ภาค–
[พาก, พากคะ–] น. ส่วน เช่น ภาคทฤษฎี ภาคปฏิบัติ, ฝ่าย เช่นภาครัฐบาลภาคเอกชน ภาคเหนือ ภาคใต้, บั้น, ตอน, เช่น หนังสือภูมิศาสตร์ ภาคต้น หนังสือประวัติศาสตร์ภาคปลาย พงศาวดารภาค ๑, คราว เช่น การศึกษาภาคฤดูร้อน, ส่วนของประเทศที่แบ่งออกเป็นส่วนย่อยเพื่อสะดวกในด้านการปกครอง การศึกษา การทหารเป็นต้น เช่น เจ้าคณะภาค แม่ทัพภาค. (ป.).
ภาคตัดกรวย
(คณิต) น. ระบบเส้นโค้งซึ่งกําหนดขึ้นโดยอัตราส่วนระหว่างระยะจากจุดบนเส้นโค้งไปยังจุดโฟกัสกับระยะตั้งฉากจากจุดนั้นไปยังเส้นไดเรกตริกซ์ อัตราส่วนดังกล่าวมีค่าคงตัวเสมอ.
ภาคทฤษฎี
น. ภาคที่เกี่ยวกับความคิดเห็นอันเนื่องด้วยหลักวิชา, คู่กับ ภาคปฏิบัติ.
ภาคทัณฑ์
[พากทัน] ก. ตําหนิโทษ, คาดโทษ, ลงโทษเพียงว่ากล่าว, ลงโทษข้าราชการพลเรือนโดยตำหนิโทษเป็นลายลักษณ์อักษร ซึ่งเป็นการลงโทษขั้นเบาที่สุด. (ส. วาคฺทณฺฑ = ลงโทษเพียงว่ากล่าว).
ภาคนิพนธ์
[พากคะ–, พาก–] น. รายงานการค้นคว้าประจําภาคเรียน. (อ. termpaper).
ภาคปฏิบัติ
น. ภาคลงมือทดลองทําจริง ๆ, คู่กับ ภาคทฤษฎี.
ภาคพื้น
น. พื้นแผ่นดิน, แผ่นดินใหญ่ เช่น ภาคพื้นยุโรป ภาคพื้นเอเชีย.
ภาคเรียน
น. ช่วงเวลาที่สถานศึกษาเปิดทําการสอนติดต่อกัน ตามปรกติปีการศึกษาหนึ่ง ๆ จะแบ่งออกเป็น ๒–๓ ภาคเรียน.
ภาคสนาม
น. ภาคปฏิบัติ.
ภาคเสธ
[พากเสด] ก. แบ่งรับแบ่งสู้ เช่น ให้การภาคเสธ คือ ให้การรับบ้างปฏิเสธบ้าง.
ภาคภูมิ
[พากพูม] ว. มีสง่า, ผึ่งผาย, เช่น เขาแต่งตัวภาคภูมิ ท่าทางเขาภาคภูมิ.
ภาคภูมิใจ
ก. กระหยิ่มใจ, รู้สึกว่ามีเกียรติยศ, เช่น เขาภาคภูมิใจในความสำเร็จ.
ภาคย์
น. โชค, โชคดี. (ป., ส. ภาคฺย).
ภาคยานุวัติ
[พากคะยานุวัด] (การทูต) น. การเข้าเป็นภาคีในสัญญาหลายฝ่ายหรือพหุภาคี หรือในสนธิสัญญาระหว่างชาติ. (อ. accession).
ภาคินี
น. หญิงผู้มีส่วน. (ป., ส.).
ภาคิไนย
[–ไน] น. หลาน คือ ลูกของพี่สาวหรือน้องสาว, คู่กับ ภาติยะ ลูกของพี่ชายหรือน้องชาย. (ป. ภาคิเนยฺย; ส. ภาคิเนย).
ภาคี
น. ผู้มีส่วน, ผู้เป็นฝ่าย. (ป.; ส. ภาคินฺ).
ภาคียะ
ว. ควรแบ่งเป็นส่วน, เป็นส่วน.
ภาชนะ
[พาชะนะ, พาดชะนะ] น. เครื่องใช้จำพวกถ้วยโถโอชามหม้อไหเป็นต้นสําหรับใส่สิ่งของ. (ป., ส.).
ภาชนีย–
[พาชะนียะ–] (แบบ) น. ของควรแจก, ของควรแบ่ง. ว. ควรแจก,ควรแบ่ง. (ป.).
ภาชี
(แบบ) น. ผู้แบ่ง, เพศหญิงใช้ว่า ภาชินี.
ภาณ, ภาณ–
[พาน, พานะ–] (แบบ) น. การบอก, การกล่าว, การสวด. (ป.).
ภาณ, ภาณ–
[พาน, พานะ–] (แบบ) น. การบอก, การกล่าว, การสวด. (ป.).
ภาณวาร
[พานะวาน] น. ธรรมที่จัดไว้เป็นหมวด, หมวดหนึ่ง ๆ; ข้อธรรมที่จัดไว้เป็นหมวด, ข้อธรรมหมวดหนึ่ง ๆ สําหรับสาธยาย. (ป.).
ภาณกะ
[พานะกะ] (แบบ) น. ผู้สวด, ผู้กล่าว, ผู้บอก. (ป.).
ภาณี
น. ผู้สวด, ผู้กล่าว, ผู้บอก, คนช่างพูด, เพศหญิง ใช้ว่า ภาณินี.
ภาณุ
น. แสงสว่าง; พระอาทิตย์. (ป.; ส. ภานุ).
ภาณุมาศ
น. พระอาทิตย์. (ป. ภาณุมา; ส. ภานุมนฺตฺ).
ภาดร, ภาดา
น. พี่ชายน้องชาย, (ราชา) พระภาดา. (ส. ภฺราตฺฤ; ป. ภาตา).
ภาดร, ภาดา
น. พี่ชายน้องชาย, (ราชา) พระภาดา. (ส. ภฺราตฺฤ; ป. ภาตา).
ภาตระ
[พาตะระ] น. พี่ชายน้องชาย. (ส. ภฺราตฺฤ).
ภาตา, ภาตุ
น. พี่ชายน้องชาย. (ป.; ส. ภฺราตฺฤ).
ภาตา, ภาตุ
น. พี่ชายน้องชาย. (ป.; ส. ภฺราตฺฤ).
ภาติกะ
น. พี่ชายน้องชาย. (ป.; ส. ภฺราตฺฤ + ก).
ภาติยะ
น. ลูกของพี่ชายน้องชาย, หลาน. (ป.; ส. ภาตฺรีย).
ภาพ, ภาพ–
[พาบ, พาบพะ–] น. ความ, ความมี, ความเป็น, มักใช้ประกอบเป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น มรณภาพ ว่า ความตาย; รูปที่ปรากฏเห็นหรือนึกเห็น เช่น ภาพทิวทัศน์ ภาพในฝัน, สิ่งที่วาดขึ้นเป็นรูปหรือสิ่งที่ถ่ายแบบไว้ เช่น ภาพสีน้ำมัน ภาพถ่าย. (ป., ส. ภาว).
ภาพ, ภาพ–
[พาบ, พาบพะ–] น. ความ, ความมี, ความเป็น, มักใช้ประกอบเป็นส่วนท้ายของคำสมาส เช่น มรณภาพ ว่า ความตาย; รูปที่ปรากฏเห็นหรือนึกเห็น เช่น ภาพทิวทัศน์ ภาพในฝัน, สิ่งที่วาดขึ้นเป็นรูปหรือสิ่งที่ถ่ายแบบไว้ เช่น ภาพสีน้ำมัน ภาพถ่าย. (ป., ส. ภาว).
ภาพกาก
น. ภาพเขียนที่เป็นตัวประกอบในเรื่อง.
ภาพจริง
(แสง) น. ภาพที่เกิดจากกระจกเว้าหรือเลนส์นูน ลักษณะเป็นภาพหัวกลับ ใช้จอรับได้.
ภาพถ่าย
น. ภาพบนกระดาษอัดรูป เกิดจากการนําแผ่นฟิล์มภาพเนกาทิฟหรือแผ่นกระจกภาพเนกาทิฟไปอัดถ่ายทอดภาพลงบนกระดาษอัดรูปนั้น.
ภาพนิ่ง
น. ภาพขยายที่ไม่มีการเคลื่อนไหวบนจอ เกิดจากการฉายแสงที่มีความเข้มมาก ผ่านแผ่นสไลด์หรือแผ่นฟิล์มภาพไปยังจอ.
ภาพประกอบ
น. ภาพที่วาดขึ้นหรือนํามาแสดงเพื่อประกอบเรื่อง.
ภาพปูนเปียก
น. ภาพเขียนผนังอาคารหรือสิ่งก่อสร้างที่เขียนขณะผนังยังชื้นอยู่.
ภาพพจน์
[พาบพด] น. ถ้อยคำที่เป็นสํานวนโวหารทําให้นึกเห็นเป็นภาพ,ถ้อยคำที่เรียบเรียงอย่างมีชั้นเชิงเป็นโวหาร มีเจตนาให้มีประสิทธิผลต่อความคิด ความเข้าใจ ให้จินตนาการและถ่ายทอดอารมณ์ได้อย่างกว้างขวางลึกซึ้งกว่าการบอกเล่าที่ตรงไปตรงมา. (อ. figure of speech).
ภาพยนตร์
[พาบพะ–] น. ภาพฉายด้วยเครื่องทําให้เห็นเป็นภาพเคลื่อนไหวได้,หนังฉาย.
ภาพลวงตา
น. ภาพที่ปรากฏให้เห็นผิดไปจากความเป็นจริง เช่น เห็นพยับแดดเป็นนํ้า เห็นเชือกเป็นงู.
ภาพลักษณ์
[พาบลัก] น. ภาพที่เกิดจากความนึกคิดหรือที่คิดว่าควรจะเป็นเช่นนั้น,จินตภาพ ก็ว่า. (อ. image).
ภาพเสมือน
(แสง) น. ภาพที่เกิดจากกระจกนูน กระจกเงาพื้นราบ หรือเลนส์เว้าลักษณะเป็นภาพหัวตั้ง ใช้จอรับไม่ได้.
ภาพหุ่นนิ่ง
น. ภาพวาดหรือภาพถ่ายของสิ่งที่ไม่เคลื่อนไหว.
ภาพย์
(แบบ) ว. ภัพ, ดี, งาม, เหมาะ, ควร. (ส. ภวฺย).
ภาม
น. เดช เช่น แสดงพาหุพิริยพลภาม. (สมุทรโฆษ). (ส.).
ภาย
น. บริเวณ, สถานที่, เช่น ภายนอกกำแพง ภายในเมือง; ระยะเวลา เช่นในภายหน้า จะแจ้งให้ทราบในภายหลัง.
ภายนอก
น. ข้างนอก.
ภายใน
น. ข้างใน.
ภายหน้า
น. ข้างหน้า, ต่อไป, อนาคตกาล.
ภายหลัง
น. ข้างหลัง, ต่อจากนั้นไป.
ภาร, ภาร–, ภาระ ๑
[พาน, พาระ–] น. ของหนัก, นํ้าหนัก; ธุระที่หนัก, การงานที่หนัก;หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่มีภาระในการเลี้ยงดูลูก ครูมีภาระในการอบรมสั่งสอนศิษย์, ความรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่ตายหมด พี่ต้องรับภาระส่งเสียเลี้ยงดูน้อง. ว. หนัก. (ป.).
ภาร, ภาร–, ภาระ ๑
[พาน, พาระ–] น. ของหนัก, นํ้าหนัก; ธุระที่หนัก, การงานที่หนัก;หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่มีภาระในการเลี้ยงดูลูก ครูมีภาระในการอบรมสั่งสอนศิษย์, ความรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่ตายหมด พี่ต้องรับภาระส่งเสียเลี้ยงดูน้อง. ว. หนัก. (ป.).
ภาร, ภาร–, ภาระ ๑
[พาน, พาระ–] น. ของหนัก, นํ้าหนัก; ธุระที่หนัก, การงานที่หนัก;หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่มีภาระในการเลี้ยงดูลูก ครูมีภาระในการอบรมสั่งสอนศิษย์, ความรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่ตายหมด พี่ต้องรับภาระส่งเสียเลี้ยงดูน้อง. ว. หนัก. (ป.).
ภารกิจ
[พาระ–] น. งานที่จําต้องทํา.
ภารธุระ
[พาระทุระ, พานทุระ] น. การงานที่รับทํา, กิจการที่ขวนขวายประกอบ.
ภารโรง
[พาน–] น. ผู้รักษาและทําความสะอาดสถานที่.
ภาระจำยอม
(กฎ) น. ข้อผูกพันอันเป็นเหตุให้เจ้าของอสังหาริมทรัพย์จําต้องยอมรับกรรมบางอย่างซึ่งกระทบถึงทรัพย์สินของตน หรือต้องงดเว้นการใช้สิทธิบางอย่างอันมีอยู่ในกรรมสิทธิ์ทรัพย์สินนั้น เพื่อประโยชน์แก่อสังหาริมทรัพย์อื่น เช่น ทางภาระจํายอม.
ภาระติดพัน
น. ความผูกพันที่จะต้องกระทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง.
ภารดี
[พาระ–] น. ถ้อยคํา, คําพูด, ภาษา. (ส. ภารติ).
ภารต, ภารต–
[พารด, พาระตะ–] น. ชาวอินเดีย; คนแสดงละคร. (ส.).
ภารต, ภารต–
[พารด, พาระตะ–] น. ชาวอินเดีย; คนแสดงละคร. (ส.).
ภารตวิทยา
น. วิชาที่เกี่ยวกับประเทศอินเดีย มีศาสนา ปรัชญา วัฒนธรรมภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ภาษา วรรณคดี เป็นต้น. (ส.).
ภารตี
[–ระ–] น. ชื่อหนึ่งของพระสุรัสวดี.
ภารยทรัพย์
[พาระยะซับ] (กฎ) น. อสังหาริมทรัพย์ที่ผู้เป็นเจ้าของจะต้องรับภาระบางอย่างที่เกิดจากภาระจํายอม, คู่กับ สามยทรัพย์.
ภารยา
[พาระ–, พานระ–] น. ภรรยา. (ส.).
ภาระ ๑
ดู ภาร, ภาร–.
ภาระ ๒, ภารา ๑
น. ชื่อมาตราชั่งนํ้าหนักมคธ ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. (ส. ภาร).
ภาระ ๒, ภารา ๑
น. ชื่อมาตราชั่งนํ้าหนักมคธ ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. (ส. ภาร).
ภารา ๒
(โบ) น. พารา, เมือง.
ภาว–, ภาวะ
[พาวะ–] น. ความมี, ความเป็น, ความปรากฏ, เช่น ภาวะน้ำท่วมภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ. (ป., ส.).
ภาว–, ภาวะ
[พาวะ–] น. ความมี, ความเป็น, ความปรากฏ, เช่น ภาวะน้ำท่วมภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ. (ป., ส.).
ภาวศุทธิ
[พาวะสุดทิ] น. ความบริสุทธิ์แห่งใจ. (ส.).
ภาวะฉุกเฉิน
น. ภาวะอันอาจเป็นภัยต่อความมั่นคงหรือความปลอดภัยแห่งราชอาณาจักร หรืออันอาจทําให้ประเทศตกอยู่ในภาวะคับขันหรือภาวะการรบหรือการสงคราม.
ภาวนา
[พาวะ–] น. การทําให้มีขึ้นให้เป็นขึ้นทางจิตใจ. ก. สำรวมใจให้แน่วแน่เป็นสมาธิ เช่น สวดมนต์ภาวนา, สำรวมใจตั้งความปรารถนา เช่น นั่งภาวนาขอให้พระช่วย. (ป.).
ภาวนามัย
ว. สําเร็จด้วยภาวนา. (ป.).
ภาษ
[พาด] ก. พูด, กล่าว, บอก. (ส.; ป. ภาส).
ภาษก
พาสก] น. ผู้พูด. (ส.).
ภาษณ์
น. การพูด. (ส.).
ภาษา
น. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งเช่น ภาษาไทย ภาษาจีน หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ เช่น ภาษาราชการ ภาษากฎหมาย ภาษาธรรม; เสียง ตัวหนังสือ หรือกิริยาอาการที่สื่อความได้ เช่น ภาษาพูด ภาษาเขียน ภาษาท่าทาง ภาษามือ;(โบ) คนหรือชาติที่พูดภาษานั้น ๆ เช่น มอญ ลาว ทะวาย นุ่งห่มและแต่งตัวตามภาษา. (พงศ. ร. ๓); (คอม) กลุ่มของชุดอักขระ สัญนิยมและกฎเกณฑ์ที่กำหนดขึ้นเพื่อสั่งงานคอมพิวเตอร์ เช่น ภาษาซี ภาษาจาวา; โดยปริยายหมายความว่าสาระ, เรื่องราว, เนื้อความที่เข้าใจกัน,เช่น ตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา เขียนไม่เป็นภาษา ทำงานไม่เป็นภาษา.
ภาษาคำควบมากพยางค์
น. ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการประกอบหน่วยคำหลาย ๆ หน่วยเข้าเป็นคำเดียวกัน ทำให้คำหนึ่ง ๆ มีความยาวหลายพยางค์ เช่น ภาษาเวลส์ ภาษาเอสกิโม ภาษาอินเดียนแดง. (อ. polysynthetic language).
ภาษาคำโดด
น. ภาษาแบบที่ใช้คำที่มีลักษณะโดด ๆ คือ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปไปตามหน้าที่หรือตามความสัมพันธ์ทางไวยากรณ์เกี่ยวเนื่องกับคำอื่น คำในภาษาคำโดดมักจะมีพยางค์เดียวเป็นส่วนมาก แต่ก็มีคำสองพยางค์และหลายพยางค์ด้วย เช่น ภาษาไทย ภาษาจีนภาษาเวียดนาม. (อ. isolating language).
ภาษาคำติดต่อ
น. ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการเติมอุปสรรค อาคมหรือปัจจัยซึ่งเป็นหน่วยคำไม่อิสระและไม่มีความหมาย ผสานเข้ากับคำบางคำซึ่งเป็นคำตั้ง ทำให้เกิดเป็นคำใหม่ แต่จะมีรูปและความหมายเกี่ยวเนื่องกับคำตั้งนั้น เช่น ภาษาเขมร ภาษาญี่ปุ่น ภาษาตุรกี ภาษาฮังการี.(อ. agglutinative language).
ภาษาถิ่น
น. ภาษาเฉพาะของท้องถิ่นใดท้องถิ่นหนึ่งที่มีรูปลักษณะเฉพาะตัวทั้งถ้อยคำและสำเนียงเป็นต้น.
ภาษาธรรม
น. ภาษาที่ใช้มีความหมายในทางธรรม ต่างกับความหมายที่ชาวบ้านใช้ เช่น คำว่า เวทนา ในภาษาธรรมหมายถึง การเสวยอารมณ์ที่เป็นสุขเป็นทุกข์ หรือเฉย ๆ แต่ชาวบ้านใช้หมายถึง สงสารสลดใจ หรือคำว่าสงสาร ในภาษาธรรมหมายถึง การเวียนว่ายตายเกิด แต่ชาวบ้านใช้หมายถึง รู้สึกเห็นใจในความเดือดร้อนหรือความทุกข์ของผู้อื่น.
ภาษาแบบแผน
น. ภาษาที่ถือเป็นแบบฉบับที่จะต้องใช้เป็นแบบเดียวกันในโอกาสอย่างเดียวกัน เช่น คำกราบบังคมทูลพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวขึ้นต้นว่า 'ขอเดชะ...' และลงท้ายว่า 'ควรมิควรแล้วแต่จะทรงพระกรุณาโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม ขอเดชะ ข้าพระพุทธเจ้า...',ภาษาที่ใช้เป็นทางการในโอกาสสำคัญ หรือใช้แก่บุคคลสำคัญหรือบุคคลสำคัญเป็นผู้ใช้ เช่น คำประกาศเกียรติคุณในการประสาทปริญญาบัตรกิตติมศักดิ์ คำปราศรัยของนายกรัฐมนตรีในวันขึ้นปีใหม่, ภาษาระดับพิธีการ ก็เรียก.
ภาษาปาก
น. ภาษาพูดที่แสดงความคุ้นเคย ไม่เหมาะที่จะใช้เป็นพิธีรีตองเช่น ตาแป๊ะ ตะบี้ตะบัน เทน้ำเทท่า.
ภาษามีวิภัตติปัจจัย
น. ภาษาแบบที่มีการสร้างคำด้วยการใช้วิภัตติปัจจัยประกอบเข้ากับรากศัพท์ซึ่งเป็นหน่วยคำไม่อิสระทำให้เกิดเป็นคำที่แสดงเพศ พจน์กาล มาลา วาจกอย่างชัดเจน เพื่อเข้าสัมพันธ์ทางไวยากรณ์กลมกลืนกับคำอื่นในประโยค เช่น ภาษาบาลี ภาษาสันสกฤต ภาษากรีกโบราณภาษาละติน ภาษาฝรั่งเศส. (อ. inflectional language).
ภาษาระดับทางการ
น. ภาษาราชการ.
ภาษาระดับพิธีการ
น. ภาษาแบบแผน.
ภาษาราชการ
น. ภาษาที่ใช้สื่อสารในราชการและวิชาการเป็นต้น เช่น จดหมายติดต่อราชการ รายงานการประชุมของหน่วยงาน รายงานการวิจัยรายงานวิชาการสาขาต่าง ๆ, ภาษาระดับทางการ หรือ ภาษากึ่งแบบแผน ก็เรียก; ภาษาที่รัฐบาลประกาศให้ใช้เป็นทางราชการ เช่นประเทศไทยใช้ภาษาไทยเป็นภาษาราชการ ประเทศสิงคโปร์ใช้ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน ภาษาฮินดี และภาษามาเลย์ เป็นภาษาราชการ.
ภาษาศาสตร์
น. วิชาที่ศึกษาภาษาในแง่ต่าง ๆ เช่น เสียง โครงสร้าง ความหมายโดยอาศัยวิธีการวิทยาศาสตร์ เช่น มีการตั้งสมมุติฐาน เก็บและวิเคราะห์ข้อมูลแล้วสรุปผล.
ภาษิต
น. ถ้อยคําหรือข้อความที่กล่าวสืบต่อกันมาช้านานแล้ว มีความหมายเป็นคติ เช่น กงเกวียนกําเกวียน. (ส.).
ภาษี
น. เงินที่รัฐหรือท้องถิ่นเรียกเก็บจากบุคคล เพื่อใช้จ่ายในการบริหารประเทศหรือท้องถิ่น เช่น ภาษีเงินได้ ภาษีบํารุงท้องที่ ภาษีโรงเรือนและที่ดิน ภาษีมูลค่าเพิ่ม; ความได้เปรียบ เช่น เขามีภาษีกว่า.
ภาษีเงินได้
น. ภาษีที่เรียกเก็บจากบุคคลที่ได้รับเงิน ทรัพย์สินหรือประโยชน์อย่างอื่น ซึ่งอาจคิดคํานวณได้เป็นเงิน.
ภาษีบำรุงท้องที่
(กฎ) น. ภาษีซึ่งบุคคลธรรมดาหรือนิติบุคคลซึ่งมีกรรมสิทธิ์ในที่ดินหรือครอบครองอยู่ในที่ดินที่ไม่เป็นกรรมสิทธิ์ของเอกชน มีหน้าที่ต้องเสียเป็นรายปีจากราคาปานกลางของที่ดินตามที่ทางราชการได้ประกาศกําหนดไว้ เพื่อให้เป็นรายได้ขององค์การบริหารส่วนท้องถิ่นซึ่งที่ดินนั้นอยู่ในเขต.
ภาษีมูลค่าเพิ่ม
(กฎ) น. ภาษีทางอ้อมประเภทหนึ่งที่เรียกเก็บจากบุคคลที่ซื้อสินค้าหรือรับบริการ โดยจัดเก็บเฉพาะจากมูลค่าส่วนที่เพิ่มขึ้นในแต่ละขั้นตอนของการผลิต การจําหน่าย หรือการให้บริการ ตัวอย่างเช่น ซื้อวัตถุดิบ วัสดุอุปกรณ์มา ๑๐๐ บาท ผลิตเป็นสินค้าขายในราคา ๑๕๐บาท ดังนี้ ก็จะเก็บภาษีมูลค่าเพิ่มเฉพาะผลต่างจํานวน ๕๐ บาทเท่านั้น. (อ. value-added tax).
ภาษีโรงเรือนและที่ดิน
(กฎ) น. ภาษีที่เรียกเก็บจากผู้รับประเมินผู้มีกรรมสิทธิ์ในที่ดินโรงเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างอย่างอื่นปีละครั้งตามค่ารายปีของทรัพย์สินนั้น.
ภาษีสรรพสามิต
[–สับพะ–, –สันพะ–] (กฎ) น. ภาษีที่กรมสรรพสามิตเรียกเก็บจากสินค้าที่ผลิตหรือนําเข้าและการให้บริการในทางธุรกิจตามที่กฎหมายกําหนด เช่น ภาษีรถยนต์ ภาษีสุรา. (อ. excise tax).
ภาส, ภาส–
[พาด, พาดสะ–, พาสะ–] น. แสง, สว่าง, แจ้ง. (ป., ส.).
ภาส, ภาส–
[พาด, พาดสะ–, พาสะ–] น. แสง, สว่าง, แจ้ง. (ป., ส.).
ภาสกร
[พาดสะกอน, พาสะกอน] น. พระอาทิตย์.
ภาสวร
[พาสะวอน] ว. สว่าง, มีแสงพราว. (ส.).
ภาสน์
น. การพูด. (ป.).
ภาสา
น. ภาษา. (ป.).
ภาสุระ
ว. สว่าง, มีแสงพราวเช่นแก้ว. (ส.).
ภิกขา
น. การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. (ป.; ส. ภิกฺษา).
ภิกขาจาร
น. การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. (ป.).
ภิกขาหาร
น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ป.).
ภิกขุ
น. ภิกษุ. (ป.; ส. ภิกฺษุ).
ภิกขุนี
น. ภิกษุณี. (ป.; ส. ภิกฺษุณี).
ภิกษา
น. การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. (ส.; ป. ภิกฺขา).
ภิกษาจาร
น. การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. (ส.; ป. ภิกฺขาจาร).
ภิกษาหาร
น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ส.; ป. ภิกฺขาหาร).
ภิกษุ
น. ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุ).
ภิกษุณี
น. หญิงที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุนี).
ภิงคาร
น. หม้อนํ้า, เต้านํ้า. (ป.; ส. ภฺฤงฺคาร).
ภิงสนะ
ว. น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. (ป.; ส. ภีษฺณ).
ภิงสระ, ภิงสะ
น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
ภิงสระ, ภิงสะ
น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
ภิญโญ
ว. ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป. ภิยฺโย; ส. ภูย).
ภิญโญภาพ
น. ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.
ภิตติ
น. ฝาเรือน, กําแพง. (ป., ส.).
ภิทะ, ภินท–, ภินท์
[พินทะ–] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
ภิทะ, ภินท–, ภินท์
[พินทะ–] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
ภิทะ, ภินท–, ภินท์
[พินทะ–] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
ภิน–
[พินนะ–] ว. แตกแล้ว, ทําลายแล้ว. (ป., ส. ภินฺน).
ภินชาติ
ว. ต่างชาติ, ต่างชาติชั้น. (ป., ส. ภินฺนชาติ).
ภินวรรณ
ว. เปลี่ยนสี, จาง, ตก, ซีด, (ใช้แก่สี); ต่างพวก, ต่างวรรณะ.(ส. ภินฺนวรฺณ).
ภินทน–
[พินทะนะ–] น. การแตก, การทําลาย. (ป.).
ภินทนาการ
น. อาการแตก. (ป.).
ภินทนาการ
ดู ภินทน–.
ภิยโย
ว. ภิญโญ, ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป.; ส. ภูย).
ภิยโยภาพ
น. ภิญโญภาพ, ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.
ภิรมย์
ดู อภิรมย์.
ภิรมย์สุรางค์
น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
ภิษัช
น. หมอ, แพทย์. (ส. ภิษชฺ).
ภิสะ
น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป.; ส. พิส).
ภิสัก
น. หมอ, แพทย์. (ป. ภิสกฺก; ส. ภิษชฺ).
ภีตะ
ก. กลัว. (ป., ส.).
ภีมะ
ว. น่ากลัว. (ป., ส.).
ภีรุ, ภีรุก–
[พีรุกะ–] ว. กลัว, ขี้ขลาด. น. ผู้หญิง เช่น ภีรุอวตาร ว่า อวตารเป็นผู้หญิง. (แช่งนํ้า). (ป., ส.).
ภีรุ, ภีรุก–
[พีรุกะ–] ว. กลัว, ขี้ขลาด. น. ผู้หญิง เช่น ภีรุอวตาร ว่า อวตารเป็นผู้หญิง. (แช่งนํ้า). (ป., ส.).
ภีรุกชาติ
[พีรุกะชาด] ว. ขี้ขลาด. (ป.).
ภุกต–, ภุกต์
[พุกตะ–] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺต).
ภุกต–, ภุกต์
[พุกตะ–] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺต).
ภุกตเศษ
น. เดน. (ส.; ป. ภุตฺตเสส).
ภุกตาหาร
น. อาหารที่กินแล้ว; ผู้กินอาหารแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺตาหาร).
ภุกตาหาร
ดู ภุกต–, ภุกต์.
ภุขัน
น. อาวุธชนิดหนึ่ง.
ภุช ๑, ภุช–
[พุด, พุชะ–] น. แขน; งวงช้าง. (ป., ส.).
ภุช ๑, ภุช–
[พุด, พุชะ–] น. แขน; งวงช้าง. (ป., ส.).
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ
[พุชะคะ, พุชง, พุชงคะมะ] น. งู, นาค. (ป., ส.).
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ
[พุชะคะ, พุชง, พุชงคะมะ] น. งู, นาค. (ป., ส.).
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ
[พุชะคะ, พุชง, พุชงคะมะ] น. งู, นาค. (ป., ส.).
ภุชงคประยาต
[พุชงคะ–] น. ชื่อฉันท์แบบหนึ่งมี ๑๒ คํา แบ่งเป็น ๒ วรรค มีลหุต้นวรรคและกลางวรรค. (ส.; ป. ภุชงฺคปฺปยาต).
ภุชสมโภค
[พุชะสมโพก] น. การสวมกอด, การกอดรัด. (ส.).
ภุชา
น. แขน. (ส.).
ภุช ๒, ภุชะ
[พุด, พุชะ] ก. กิน. (ป., ส.).
ภุช ๒, ภุชะ
[พุด, พุชะ] ก. กิน. (ป., ส.).
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ
ดู ภุช ๑, ภุช–.
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ
ดู ภุช ๑, ภุช–.
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ
ดู ภุช ๑, ภุช–.
ภุชงคประยาต
ดู ภุช ๑, ภุช–.
ภุชา
ดู ภุช ๑, ภุช–.
ภุญชะ
ก. กิน, กินอาหาร. (ป.).
ภุต
[พุด] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ป. ภุตฺต; ส. ภุกฺต).
ภุม ๑
[พุม] ว. ไม่ เช่น ภุมมาน ว่า ไม่มี, ภุมบาน ว่า ไม่ได้. (ข. พุํ).
ภุม ๒, ภุม– ๑
[พุม, พุมมะ–] น. ดาวอังคาร; วันอังคาร. (ป. ภุมฺม; ส. เภาม).
ภุม ๒, ภุม– ๑
[พุม, พุมมะ–] น. ดาวอังคาร; วันอังคาร. (ป. ภุมฺม; ส. เภาม).
ภุมรัตน์
[พุมมะรัด] น. หินปะการัง. (ส. เภามรตฺน).
ภุมวาร, ภุมมวาร
[พุมมะวาน] น. วันอังคาร. (ป. ภุมฺมวาร).
ภุมวาร, ภุมมวาร
[พุมมะวาน] น. วันอังคาร. (ป. ภุมฺมวาร).
ภุม– ๒
[พุมมะ–] น. พื้นดิน, ภาคพื้น. (ป. ภุมฺม).
ภุมเทวดา
น. เทวดาพวกหนึ่งที่สิงสถิตอยู่บนพื้นดิน. (ป. ภุมฺม + เทวตา).
ภุมมะ
(โหร) น. ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางวัน. (ดู ยาม).
ภุมโม
(โหร) น. ชื่อยาม ๑ ใน ๘ ยามในเวลากลางคืน. (ดู ยาม).
ภุมระ, ภุมรา, ภุมริน, ภุมรี, ภุมเรศ
[พุมมะ–] น. ภมร, แมลงผึ้ง, แมลงภู่.
ภุมระ, ภุมรา, ภุมริน, ภุมรี, ภุมเรศ
[พุมมะ–] น. ภมร, แมลงผึ้ง, แมลงภู่.
ภุมระ, ภุมรา, ภุมริน, ภุมรี, ภุมเรศ
[พุมมะ–] น. ภมร, แมลงผึ้ง, แมลงภู่.
ภุมระ, ภุมรา, ภุมริน, ภุมรี, ภุมเรศ
[พุมมะ–] น. ภมร, แมลงผึ้ง, แมลงภู่.
ภุมระ, ภุมรา, ภุมริน, ภุมรี, ภุมเรศ
[พุมมะ–] น. ภมร, แมลงผึ้ง, แมลงภู่.
ภุส
[พุด] น. ข้าวลีบ, แกลบ. (ป.; ส. พุส). ว. กล้า, ยิ่ง, มาก. (ส. ภฺฤศ).
ภู ๑
น. ดิน, แผ่นดิน, โลก. (ป., ส.).
ภูดล
น. พื้นโลก, แผ่นดิน. (ส.).
ภูธร
น. พระราชา; ภูเขา. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูธเรศ, ภูธเรศวร, ภูนาถ, ภูนายก, ภูเนตุ, ภูบดินทร์, ภูบดี, ภูบาล, ภูเบนทร์, ภูเบศ, ภูเบศวร์, ภูป, ภูภุช
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภู ๒
น. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม, เขา.
ภูเขา
น. พื้นที่ที่มีระดับสูงขึ้นจากบริเวณรอบ ๆ ตั้งแต่ ๖๐๐ เมตรขึ้นไป.
ภูเขาน้ำแข็ง
น. ก้อนนํ้าแข็งขนาดใหญ่ที่แตกจากธารนํ้าแข็งแถบขั้วโลกล่องลอยไปในทะเล.
ภูเขาไฟ
น. ภูเขาที่เกิดขึ้นโดยการปะทุของหินหนืดร้อนแรงดันสูงใต้เปลือกโลก.
ภูผา
น. เขาหิน.
ภู่
น. ชื่อแมลงหลายชนิดซึ่งมีรูปร่างลักษณะคล้ายผึ้ง ต่างกันที่ขนปกคลุมลําตัวมีลักษณะเป็นแฉก ไม่เป็นขนเดี่ยว ๆ อวัยวะของปากคู่หนึ่งยื่นยาวออกมาคล้ายหนวด ขาหลังตรงบริเวณส้นเท้ามีหนามแหลมข้างละ ๑ อันไม่มีถุงเก็บเกสรเหมือนผึ้ง มักอาศัยอยู่โดดเดี่ยว เป็นคู่ หรือรวม ๒–๓ คู่แต่ไม่เป็นกลุ่มใหญ่เหมือนผึ้งที่พบบ่อยอยู่ในสกุล Xylocopa วงศ์Xylocopidae เช่น ชนิด X. latipes และ ชนิด X. caeruleus, แมลงภู่ ก็เรียก.
ภูโช
น. งวงช้าง เช่น ภูโชพรายแพร่งเหลื้อม โสภา เพรอศแฮ. (ยวนพ่าย).(ป., ส. ภุช).
ภูดาด
(โบ) น. เสมียน.
ภูต, ภูต–
[พูด, พูตะ–] น. ผี, มักใช้เข้าคู่กันเป็น ภูตผี. ว. ซึ่งเกิดแล้ว, ซึ่งเป็นแล้ว.(ป., ส.).
ภูต, ภูต–
[พูด, พูตะ–] น. ผี, มักใช้เข้าคู่กันเป็น ภูตผี. ว. ซึ่งเกิดแล้ว, ซึ่งเป็นแล้ว.(ป., ส.).
ภูตคาม
[พูตะ–] น. พืชพันธุ์อันอยู่กับที่ มี ๕ ชนิด คือ พืชที่เกิดจากเหง้า ๑ ที่เกิดจากต้น ๑ ที่เกิดจากข้อ ๑ ที่เกิดจากยอด ๑ และที่เกิดจากเมล็ด ๑, คู่กับพืชคาม คือ พืชพันธุ์ที่แม้จะถูกพรากจากที่แล้ว ก็ยังจะเป็นได้อีก. (ป.; ส.ภูตคฺราม ว่า สิ่งทั้งปวง, สิ่งที่เกิดแล้วทั้งปวง).
ภูตบดี
[พูตะบอดี] น. เจ้าแห่งผี, เจ้าแห่งสรรพสัตว์, (หมายถึง พระศิวะ).(ส. ภูตปติ).
ภูตรูป
[พูตะรูบ] น. รูปที่เกิดแล้ว ได้แก่ ธาตุทั้ง ๔ คือ ดิน นํ้า ไฟ ลม ซึ่งคุมกันเข้าเป็นมนุษย์และสัตว์. (ป., ส.).
ภูเตศวร
น. พระศิวะ. (ส.).
ภูติ, ภูตี
[พูติ, พูตี] น. ความรุ่งเรือง, ความมั่งคั่ง. (ป., ส. ภูติ).
ภูติ, ภูตี
[พูติ, พูตี] น. ความรุ่งเรือง, ความมั่งคั่ง. (ป., ส. ภูติ).
ภูเตศวร
ดู ภูต, ภูต–.
ภูม
น. บ้าน. (ข.).
ภูมิ ๑, ภูมิ–
[พูม, พูมิ–, พูมมิ–] น. แผ่นดิน, ที่ดิน.
ภูมิ ๑, ภูมิ–
[พูม, พูมิ–, พูมมิ–] น. แผ่นดิน, ที่ดิน.
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูมิบริมาณ
[พูมิ–] น. มาตราเนื้อที่. (ส.).
ภูมิบาล, ภูมิภุช
[พูมิ–] น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูมิบาล, ภูมิภุช
[พูมิ–] น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูมิประเทศ
[พูมิ–] น. ลักษณะทางกายภาพและทางธรรมชาติของแผ่นดินรวมถึงความสูงตํ่าของผิวโลก ทะเลสาบ ถนนหนทาง และเมืองต่าง ๆ.
ภูมิภาค
[พูมมิ–, พูมิ–] น. หัวเมือง; (ภูมิ) อาณาบริเวณที่มีลักษณะบางอย่างเช่นลักษณะทางธรรมชาติ ทางเศรษฐกิจ ทางวัฒนธรรม ทางการเมืองคล้ายคลึงกันจนสามารถจัดเข้าพวกกันได้ และแตกต่างกับบริเวณใกล้เคียงโดยรอบ.
ภูมิรัฐศาสตร์
[พูมิ–] น. วิชาในหมวดสังคมศาสตร์สาขาหนึ่ง มีลักษณะคล้ายวิชาภูมิศาสตร์การเมือง แต่เน้นหนักไปทางการเมือง.
ภูมิลำเนา
[พูม–, พูมิ–] (กฎ) น. ถิ่นที่อยู่อันเป็นแหล่งสําคัญ.
ภูมิศาสตร์
[พูมิ–] น. วิชาที่ศึกษาถึงความสัมพันธ์ระหว่างสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติกับสังคมที่ปรากฏในดินแดนต่าง ๆ ของโลก.
ภูมิศาสตร์กายภาพ
น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเน้นหนักในเรื่องลักษณะและการเปลี่ยนแปลงทางธรรมชาติที่แวดล้อมตัวมนุษย์.
ภูมิศาสตร์การเกษตร
น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเกี่ยวกับการกสิกรรม การเลี้ยงสัตว์การป่าไม้ และการประมง.
ภูมิศาสตร์การเมือง
น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเน้นหนักในเรื่องเกี่ยวกับการเมืองของรัฐต่าง ๆ ในโลก.
ภูมิศาสตร์ประชากร
น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาเน้นหนักในเรื่องเกี่ยวกับประชากรในถิ่นต่าง ๆ ของโลก โดยพิจารณาถึงสภาพทางภูมิศาสตร์ที่เกี่ยวข้องหรือมีผลต่อความเป็นอยู่ของประชากรนั้น ๆ เช่น การกระจาย การย้ายถิ่นฐาน ความหนาแน่น.
ภูมิศาสตร์ประวัติ
น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาถึงประวัติการเปลี่ยนแปลงต่าง ๆทางภูมิศาสตร์ของดินแดนใดดินแดนหนึ่งตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงปัจจุบัน,ภูมิศาสตร์เชิงประวัติ ก็เรียก.
ภูมิศาสตร์เศรษฐกิจ
น. วิชาภูมิศาสตร์แขนงหนึ่ง ศึกษาถึงกิจกรรมทางเศรษฐกิจซึ่งเกี่ยวกับการครองชีพของมนุษย์ ได้แก่ ทรัพยากรธรรมชาติการผลิต การใช้.
ภูมิอากาศ
น. อากาศประจำถิ่น, ลักษณะอากาศเฉลี่ยของภูมิภาคแห่งใดแห่งหนึ่งในช่วงระยะเวลาหนึ่งซึ่งอาจเป็นเดือน เป็นปีหรือเป็นศตวรรษก็ได้.
ภูมิ ๒
[พูม] น. พื้น, ชั้น, พื้นเพ; ความรู้ เช่น อวดภูมิ อมภูมิ.
ภูมิธรรม
[พูมทํา] น. พื้นจิตใจที่มีคุณธรรม.
ภูมิปัญญา
[พูม–] น. พื้นความรู้ความสามารถ.
ภูมิรู้
[พูม–] น. ความรู้, พื้นความรู้.
ภูมิ ๓
[พูม] ว. สง่า, โอ่โถง, องอาจ, ผึ่งผาย, เช่น วางภูมิ.
ภูมิใจ
ก. กระหยิ่มใจ, รู้สึกว่ามีเกียรติยศ.
ภูมิฐาน
[พูมถาน] ว. สง่าผ่าเผย, โก้หรู, เช่น แต่งตัวภูมิฐาน.
ภูมิคุ้มกัน
[พูม–] น. สภาพที่ร่างกายมีแรงต่อต้านเชื้อโรคที่เข้าสู่ร่างกาย,ภูมิต้านทาน ก็เรียก.
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี
ดู ภูมิ ๑, ภูมิ–.
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี
ดู ภูมิ ๑, ภูมิ–.
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี
ดู ภูมิ ๑, ภูมิ–.
ภูมิธร, ภูมินทร์, ภูมินาถ, ภูมิบดี
ดู ภูมิ ๑, ภูมิ–.
ภูมิแพ้
[พูม–] น. สภาพที่ร่างกายมีปฏิกิริยาผิดปรกติต่อสิ่งที่ตามธรรมดาเมื่อเข้าสู่ร่างกายคนทั่ว ๆ ไปแล้วจะไม่มีอันตรายใด ๆ จะมีอันตรายก็เฉพาะในคนบางคนที่แพ้สิ่งนั้นเท่านั้น.
ภูมี
น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูมีศวร
น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
ภูรโลก
[พูระโลก] น. ชื่อแผ่นดินเมื่อพูดเกี่ยวกับฟ้าและสวรรค์. (ส.).
ภูริ ๑
ว. มาก. (ป., ส.).
ภูริ ๒
น. แผ่นดิน. (ป.).
ภูริ ๓, ภูรี
น. ความฉลาด, ปัญญา. (ป.).
ภูริ ๓, ภูรี
น. ความฉลาด, ปัญญา. (ป.).
ภูว–
[พูวะ–] น. แผ่นดิน. (ส. ภุว).
ภูวดล
น. พื้นแผ่นดิน. (ป.).
ภูวนาถ, ภูวเนตร, ภูวไนย
น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูวนาถ, ภูวเนตร, ภูวไนย
น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูวนาถ, ภูวเนตร, ภูวไนย
น. พระเจ้าแผ่นดิน.
ภูวน–
[–วะนะ–] น. โลก, แผ่นดิน. (ส., ป. ภุวน).
ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย
น. โลกสาม. (ส.).
ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย
น. โลกสาม. (ส.).
ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย
ดู ภูวน–.
ภูวนตรัย, ภูวนัตตรัย
ดู ภูวน–.
ภูษณ–
[พูสะนะ–] น. เครื่องประดับ. (ส.; ป. ภูสน).
ภูษณพาส
น. เครื่องแต่งตัวและเสื้อผ้า. (ส. ภูษณวาส).
ภูษา
น. เครื่องนุ่งห่ม, ผ้าทรง. (ส.; ป. ภูสา ว่า เครื่องประดับ).
ภูษามาลา
น. ข้าราชการในราชสํานักมีหน้าที่ถวายทรงพระเครื่องใหญ่ ถวายพระกลด ถวายสุกํา ทําสุกํา เปลื้องเครื่องสุกําศพพระบรมศพพระศพ และเปลื้องเครื่องสุกําศพที่ได้รับพระราชทานโกศ เป็นต้นเรียกว่า เจ้าพนักงานภูษามาลา, โบราณมีหน้าที่ถวายเครื่องต้นด้วย,ในกฎหมายตราสามดวงเรียกแยกเป็น พนักงานพระภูษา พนักงานพระมาลา.
ภูษาโยง
น. แถบผ้าที่โยงจากปากโกศหรือหีบศพสําหรับคลี่ทอดไปยังพระสงฆ์เมื่อทําพิธีกรรม เช่น บังสุกุล หรือโยงจากราชรถประดิษฐานพระโกศไปยังรถนําหน้าพระศพ.
ภูษิต
ก. ประดับ, แต่ง. (ส.; ป. ภูสิต).
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น